Wat een zesjarige in de tweede kamer mij leerde

Vorige week donderdag met de slaap nog in mijn ogen, het was pas 7.15 uur, begon mijn dag met een interview voor omroep Gelderland. Die morgen zou ik weer naar Den Haag gaan. (hier kun je het volledige interview lezen)

Deze keer ging ik niet alleen, maar reed er een heel bijzonder persoon met mij mee in de auto: Roan en zijn mama Bibi. Wij hadden als single super moms voor elkaar gekregen dat niet wij maar een aantal van onze kinderen aan de Kamerleden en de staatsecretaris mochten vertellen wat leven in armoede voor hen betekent.

Hij was heel zenuwachtig, iets wat ik maar al te goed herken van alle keren dat ik deze reis maakte. En tegelijk was hij vol vertrouwen. Hij had een tekening gemaakt over zijn wensen en wist gewoon 500% zeker dat er naar hem geluisterd zou worden. Wat een prachtige spiegel is hij daarin voor mij. Want ik moet bekennen dat ik daar soms mijn twijfels over heb in het gehaaste bureaucratische Den Haag.
Aangekomen in Den Haag liep hij aan de hand van zijn moeder op alle reporters, Kamerleden en tv-ploegen af om vol trots zijn tekening te laten zien en zijn verhaal te delen. Het tweede inzicht dat hij me die dag gaf: je hebt maar een persoon, naast jezelf nodig die in je gelooft en er staat no-matter-what zodat je de hele wereld aankunt.

Wensen en uitdagingen

Hij had simpele wensen als vaker met de trein naar opa en oma en een dagje dierentuin. Maar ik weet zo goed dat deze simpele wensen voor een alleenstaande moeder op de armoedegrens de nodige uitdagingen bieden. Niet alleen om te realiseren, maar geregeld nee moeten verkopen aan je kind omdat het financieel niet haalbaar is, is de grootste uitdaging.

Een uitdaging waar nog steeds te veel ouders mee moeten worstelen. En dat was exact de reden waarom ik die dag in Den Haag was. Lilian Marijnissen omschreef het goed toen ik met haar in gesprek was: “eerst was het jouw verhaal, nu is het jouw missie”.

Dat is wat er gebeurd als je het eerste steentje in het water gooit. Er ontstaat een rimpel. Die wordt groter en groter en raakt steeds meer mensen aan. Dat is wat ik nu al bijna een jaar doe en wat Roan die dag deed met zijn tekening vol wensen. Hij maakt voor ons als volwassenen tastbaar waarom er iets moet veranderen. Ik doe het door mijn verhaal te delen, de politiek te adviseren hoe ik dingen anders zou doen maar zeker ook door al die single moms te coachen om, net als ik, de regie over hun leven weer te nemen.

Ik ben heel benieuwd of dit blog jou inspireert? Deel je jouw inzicht met mij in de reacties?