Wat kies jij?
We zijn nu ruim een week verder sinds de eerste persconferentie met nieuwe verzwarende maatregelen en maken ons op voor de volgende vanavond. De afgelopen week waren de gestelde maatregelen onderwerp van gesprek. Vol fascinatie heb ik van een afstand geluisterd en gelezen dat zo’n beetje half Nederland eigenlijk zelf wel demissionair minister president wil worden.
We hebben allemaal wel iets te klagen over de maatregelen: ze zijn te laat, te vroeg, te snel, gaan te traag, gaan te soepel, zijn te streng, niet duidelijk genoeg, te vrij interpreteer baar, leggen te veel dwang op, niet realistisch, focussen op de verkeerde oplossing en ga zo maar door.
En nee, dit word geen blog over een standpunt voor of tegen want ik ben voor vrije keuze.
Kiezen
Kiezen of het gevoel dat je niet durft te kiezen, is het patroon waar ik het over wil hebben. We zijn ongelooflijk luie babies geworden door de verzorgingsmaatschappij waar we in leven. Het woord zegt het al: verzorging-staat: we zijn gewend dat er voor ons gezorgd wordt. Dat een ander ons wel verteld wat goed is, hoe het moet en wat je wel of vooral niet moet doen.
Tegelijkertijd zijn we er onderling ongelooflijk goed in geworden dat we zodra iemand zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, met een andere mening of een nieuw geluid, om die persoon haar kop af te hakken. (ik schreef al eerder een blog over de beroemde krabbenmand).
Je klaagt wat af over de ander die niet doet wat normaal is, terwijl je diep van binnen een lichte jaloezie voelt omdat zij wel kiest om te doen waar ze gelukkig van wordt. Voor de meeste blijft het daarbij. Misschien herken jij jezelf hierin, lees dan vooral verder.
Klagen en roddelen zijn volgens de emotieladder van Hicks emoties die jouw trillingsenergie naar beneden halen. Waardoor er een spiraal ontstaat die jou algehele energie naar beneden haalt. Het creëert ook een wisselwerking. Je wilt niet degene zijn wiens kop eraf gehakt wordt dus is de keuze om veilig binnen de lijntjes van wat normaal is te blijven snel gemaakt. Je maakt daarmee een keuze die klopt met wat je denkt dat normaal is zodat je niet buiten de groep valt, maar die in veel gevallen jou helemaal niet gelukkig maakt.
Interessant patroon he?!
En door alles waar we nu in leven wordt dit patroon ‘ineens’ heel zichtbaar. Deze tijd daagt je uit om terug naar jezelf te gaan, te voelen wat jij belangrijk vind en bewust een keuze te maken vanuit zelfleiderschap.
Wat kies jij dan?
Het is een vraag die ik jij zou stellen als je hier in de praktijk komt, omdat het de enige ‘uitweg’ is uit een patroon van je onbestemd ongelukkig voelen terwijl je voor de buitenwereld alles lijkt te hebben. Een gevoel wat helemaal niet gerelateerd is met alles wat er nu speelt. Het gevoel sluimerde al heel lang in jou. Maar nu wordt je gevoelsmatig voor het blok gezet om er keuzes in te maken.
Blijf je netjes doen wat normaal is?
En hoever ga jij daar in mee?
Of vraag je jezelf nu af wat jij wil?
Wat wil jij? Is een vraag die je naar binnen stuurt om echt te gaan voelen waar jij gelukkig van wordt, hoe jij jouw leven vorm wilt geven vanuit zelfleiderschap in plaats van verzorgd worden door een maatschappij die dicteert wat normaal is.
Wat wil jij is een vraag die ik jou nu stel. Ik ben benieuwd naar jouw antwoord, wil je dat met mij delen onder dit bericht?