De Krabbenmand

Tot driekwart jaar geleden kende en gebruikte ik dit woord eigenlijk nooit. Tot ik 8 maart wakker werd en me verbaasde dat mijn mailbox ontploft was. Berichtjes, apjes en mailtjes van familie, vrienden en maar ook van totale vreemden. En ze gingen allemaal over hetzelfde: ik had pagina groot in de krant gestaan omdat ik een petitie aangeboden had in Den Haag en op de commissie vergadering van SZW mijn verhaal verteld had. Een wens die ik in oktober het jaar daarvoor hardop uitgesproken had.

Wat gaaf zul je denken, al die steun. Maar het grootste deel van de berichten waren helemaal niet positief. De meeste berichten, ja ook die van familie, stonden vol met oordelen wat ik niet goed had gedaan, dat ik de verkeerde kleding aanhad, dat ik een slechte moeder was, een geldwolf en vooral niet zo moest klagen. En dit was niet alleen waar mijn mailbox mee gevuld was. Nee er waren meer dan 700 soortgelijke reacties onder het digitale bericht op social media.

Ik heb die dag gehuild terwijl ik me verstopte onder de dekens en me afvroeg waarom mensen zo tegen elkaar doen. Ik heb me in tijden niet zo eenzaam en verlaten gevoeld als die dag. Het enigste dat ik kon bedenken was stoppen en verdwijnen.

Welkom in de krabbenmand!

De krabbenmand is een heel bijzonder proces. Zodra er een krab probeert uit de mand te klimmen, waarin alle krabben gevangen zijn, zullen de andere krabben er alles aan doen om haar weer terug in de mand te trekken. Dit proces zie je dus ook bij mensen.
In onze maatschappij spreken we vaak ook over hoge bomen vangen veel wind. Een gezegde waar ik mee opgegroeid ben. En wat mij  geleerd heeft om vooral niet op te vallen, mezelf aan te passen aan de groep en stil in de krabbenmand te blijven zitten. Dat ik mezelf daardoor kwijtraakte en doodongelukkig was tijdens mijn jeugd. Daar heeft nooit iemand naar gevraagd of iets mee gedaan. En ik dacht mijn hele leven dat het zo hoorde. Dit is de krabbenmand van onze maatschappij en om erbij te horen moet je dit maar slikken. En ik weet dat ik niet de enigste ben die op deze manier onzichtbaar en ongelukkig door het leven gaat.

Mijn belofte

Ik beloofde mezelf in oktober dat ik me niet meer klein, onzichtbaar en verdrietig zou voelen. Nou dat was lekker geslaagd. Ik voelde me nog ellendiger buiten de spreekwoordelijke krabbenmand dan in de krabbenmand waar ik jaren verstopt had gezeten. Het liefste wil ik totaal verdwijnen onder de veilige dekens van mijn bed.

En toen moest ik wel naar buiten toe om mijn zoontje van school te halen. Ja zo werkt het als moeder, je raapt jezelf bij elkaar, bent blij dat er make-up bestaat en gaat door. Ondertussen was ik er van overtuigd dat er een schietschijf op mijn rug hing en iedereen op dat schoolplein iets van me dacht.

De eerste moeder kwam al op me af gelopen. “Dankjewel” fluisterde ze zachtjes. “Dankjewel dat je jouw verhaal vertelt, dit is ook mijn verhaal”. Ik wist even niet wat ik moest zeggen.

Reactie

Herken je dit? Die ene reactie die je absoluut niet verwacht had en die je juist laat zien dat je super goed bezig bent. Die ene reactie die je helpt om door te gaan op de weg die je ingeslagen bent. De ene reactie die dat kleine stemmetje dat je oké bent bevestigd waar jij het door al het geschreeuw in jouw hoofd vergeten was.

Dat stemmetje, die reactie, die steun. Dat is waar je naar mag luisteren. Want jij hoeft ook niet langer in de krabbenmand te blijven zitten en je ongelukkig te voelen. En zeker niet  omdat er geroepen wordt dat dit erbij hoort. Of het nou betekent dat je besluit om eindelijk die droomcarrière na te jagen. Of juist dat je stopt met werken omdat je liever een thuismoeder bent. Laat je niet meer naar beneden trekken in de krabbenmand maar klim eruit. En als je daar hulp bij nodig hebt, is hier mijn hand om je omhoog te trekken: reageer hieronder of stuur me een mail. Je hoeft hem alleen maar vast te pakken.

<

Laat je me weten in de reacties of dit blog jou geïnspireerd heeft of een inzicht heeft gegeven?