De wisseling
“Kun je niet gewoon in de auto blijven zitten en daar afscheid nemen zodat ik je niet hoef te zien?” Elke keer dat we elkaar zien, mailt hij me dezelfde zin. En elke keer negeer ik de mail en kies ervoor om de volgende keer hetzelfde te doen. Ik loop met mijn zoontje mee tot voor het huis waar zijn vader woont. Geef hem nog een laatste knuffel en een kus. Ik wens hem plezier tijdens het weekend bij zijn vader. Mijn zoontje loopt het pad op zodra zijn vader de deur opent. Ik groet mijn ex-partner, hij trekt ons zoontje naar binnen waarna de deur zich met een bons sluit. Daarna loop ik altijd moedeloos met mijn hart onder mijn arm terug naar de auto.
Het wordt niet makkelijker, het went niet eens. Dit blijft keer op keer voelen als falen, falen als ouder om voor mijn zoontje dit moment minder beladen te maken. Terwijl ik hier maar voor een deel invloed op heb.
Iedereen die mij kent, weet dat de relatie met de vader van mijn zoontje allerminst gemakkelijk is. Er is zoveel tussen ons gebeurd dat vriendschappelijk met elkaar omgaan net zo onmogelijk klinkt als de grens tussen Noord en Zuid Korea openen. Vind ik het leuk dat het zo gaat, absoluut niet maar het kan niet anders, zeker omdat het om mijn veiligheid gaat dus niet anders kan. Maar naast alles wat er gebeurd is tussen ons als ex-partners, blijven we samen ouders. Een taak die ik bloedserieus neem en die niet altijd gemakkelijk is vanuit onze achtergrond als ex-partners. Iets wat je misschien wel herkent.
hoe moet dit zijn voor een kind?
Vanmorgen las ik het blog van mijn collega Susan Stijnen. Ze omschrijft hoe haar volwassen dochter terugkijkt op de wisselmomenten. Ouders die bij elkaar binnenkomen, een kop koffie drinken en elkaar een update geven hoe het gaat. Susan kent als scheidingsspecialist en single mama beide kanten van de munt en zet zich met haar werk in om de scheiding zo succesvol te maken voor de kinderen.
Verdrietig lees ik de volgende alinea. Het lijkt ons verhaal: geen goeiedag, geen update, geen vriendelijk woord maar een deur die elke keer dichtgegooid word of een auto die met piepende banden al wegrijd. Geen moment om als ouders uit te wisselen hoe het met onze zoon gaat.
Hoe moet dit voor mijn zoontje zijn, vraag ik me haar vraag hardop af? Wat moet hij zich klem voelen zitten elke keer als wij als ouders zelf de wisseling doen.
Doe je best
Op mijn manier probeer ik het beste te doen voor mijn zoontje. En daarom negeer ik de mail en loop elke keer mee tot aan de deur van de woning waar mijn ex-partner woont of sta ik samen met mijn zoontje de snel wegrijdende auto uit te zwaaien. Niet om mijn ex-partner uit te lokken of te confronteren maar omdat ik ons zoontje het gevoel wil geven dat het oké is. Dat wat er tussen zijn ouders is, niets met hem te maken heeft.
Wordt het daardoor makkelijker voor mij, nee maar hopelijk wel voor mijn zoontje en dat is het me waard. Dat hij zich later herinnert dat hij in ieder geval niet alleen door dit stukje niemandsland hoeft te lopen. Dat zijn mama er loopt naast hem.
Want dat is wat kinderen willen, dat wij als ouders naast hen lopen en onze last zelf dragen. Ze zullen het nooit hardop zeggen en als het moet zonder woorden de last van ons overnemen. Maar deze last hoort niet op de schouders van een kind, nooit. Wat er ook gebeurd is tussen jullie als ouders.
Hoe ga jij om met de wisselmomenten? Heb ik je met dit blog aan het denken gezet? Ik hoor het graag. Laat een reactie achter onder dit bericht.