Deep dive

Onze blikken kruisen elkaar nog net voor hij wegkruipt veilig achter de benen van zijn moeder. Ik voel zijn spanning en geloof direct dat hij mijn spanning ook voelt. Hij begint aan iets nieuws wat hij al vaker geprobeerd heeft en hem doet verkrampen van angst, weet ik van de intake met zijn ouders. Ik voel spanning omdat er een droom aan het landen is.

Een korte blik. Zonder woorden maar zo veel zeggend.

Mijn droom begon bijna 5 maanden geleden toen ik al die berichten las van kinderen die niet meer binnen in het zwembad aangekleed konden worden vanwege de QR code controle. Ik voelde mijn maag draaide om. Mijn zoon was net gestopt met zwemles, gelukkig want die vond alle maatregelen van daarvoor al vreselijk spannend.

Dit moet toch anders kunnen

was mijn eerste gedachte. Iets wat ik wel vaker denk in situaties vanuit de visie die ik als moeder heb over opvoeden.

Ik geloof dat kinderen de grootste en meest confronterende spiegel zijn die je als ouder krijgt. Ze nodigen je uit in hun gedrag om jouw eigen pijnstukken aan te kijken om te transformeren. Ik heb als ouder lang niet altijd de wijsheid in pacht maar mijn zoon daagt me uit om te leren. Om elke dag een beter mens te worden, zodat ik hem voor kan leven hoe ik denk dat hij als mens mag Zijn naar anderen maar vooral naar zichzelf. Wij, als ouders, bouwen de fundering voor de wereld waarin onze kinderen opgroeien. Dus als ik wil dat iets anders gaat, mag ik dat zelf vormgeven.

Ik schep als ouder daarbij de veilige kaders waarbinnen mijn zoon zich kan ontwikkelen tot de persoon die hij allang is. En laat hem in vertrouwen (met regelmatig een grote les in loslaten voor mezelf) die ontdekken. Want hoe klein kinderen ook zijn, ze weten veel meer dan wij denken. Soms hoor ik meer wijsheid uit een kind dat nog open en puur is, dan welke volwassenen ook kan geven.

Dat ik daarin anders was, werd me al snel duidelijk.

Ik betrek mijn zoon al heel lang in het leven. De mooie en ook de mindere mooie kanten. Hij voelt zelf heel goed aan wat hij wil als ik hem de vragen stel en tegelijk de dingen op zijn tempo laat doen. Hij heeft de regie binnen de kaders die ik schep.

Ja daardoor past hij niet in een vakje en loopt hij niet overal mooi langs het gemiddelde lijntje maar ja dat heb ik ook nooit gedaan.

En waarom is dat eigenlijk zo belangrijk?

Gaat het in het leven niet om groeien, plezier maken zodat je groeit en gelukkig wordt?

twee weken geleden

En zo stond ik dus twee weken geleden bij de opening van onze zwemschool Zwemhart (ja bewust met een T). In twee dagen tijd mocht ik bijna 60 kinderen verwelkomen. In onze zwemschool waar zwemles niet iets engs is, dat je zonder papa of mama maar aan moet gaan. Maar waarbij ouders, zwemdocenten en kinderen samenwerken en er aandacht is voor zowel ouder als kind. De zwemdocent vanuit gecertificeerde ervaring in verbinding werkt met het kind aan een positieve ervaring. Zwemmen is fun, leert je vertrouwen op jezelf en jouw kunnen en als kers op de taart haal je ook nog een diploma.

Terwijl dit allemaal door mijn hoofd schiet zie ik hem in het zwembad liggen. Onze blikken raken elkaar weer. Dat had niemand verwacht. Hij doet de oefeningen veilig ondersteunt door een van de docenten. Je kunt de spanning op zijn gezicht zien maar hij is niet angstig meer.

En dat is het moment dat ik met tranen in mijn ogen besef dat mijn droom waarheid is geworden. Dat dit de manier is hoe we voor onze kinderen de toekomst bouwen. Hoe we ze leren dat het anders mag en kan.

Dit is de start van zwemschool zwemhart. En de plannen die we als team hebben zijn groots. Je kan ons al volgen op instagram. Wil jij meer informatie over de zwemlessen in Arnhem of hoe je dit in jouw plaats kunt starten, stuur me een mail.