Reünie 

Twee weken geleden bestond mijn studentenvereniging 110 jaar. Een jubileum dat groots gevierd wordt. Met als kers op de taart een reünie feest in onze oude sociëteit. Een heugelijk moment waar ik ook voor uitgenodigd was en wat mij de weken voorafgaand aan dit jubileum heel erg bezig hield.

Aan de ene kant keek ik er naar uit. Eindelijk al die mensen zien waar ik zoveel jaren lief en leed gedeeld had. Maar het grootste deel van de tijd twijfelde ik eigenlijk heel erg om te gaan. Het lief en leed dat ik gedeeld had in die periode, kende diepe dalen met een paar hoge toppen.

Leden van mijn vereniging worden liefkozend gaiten genoemd. Een eretitel die je niet zomaar krijgt. Tijdens mijn HBO studie tijd wilde ik niets liever dan een echte gait zijn. Die naam was voor mij gekoppeld aan eindelijk ergens bij horen. Een rondje zijn in de vormenstoof van het leven.

Nu moet ik je vertellen dat ik, tijdens mijn studententijd, nog niet zo veel zelfvertrouwen en zelfliefde had voor mezelf als nu. Er waren absoluut momenten dat ik mezelf liet zien om daarna vooral heel snel weer in mijn schulp te kuipen en bezig te zijn met erbij horen. Ik wist ergens onbewust dat ik een vierkantje was maar wil heel graag als rondje in de vormenstoof passen. Een proces dat mijn hele studententijd duurde. Ik was een druk babbelt onzeker meisje. Dit bepaalde veel van mijn contacten met anderen en met diverse mensen verliep dat regelmatig heel naar. Ik was er steeds meer van overtuigd dat heel wat mensen mij echt niet mochten.

En ik wist wel bijna zeker dat die mensen ook op de reünie zouden zijn. Dat idee zorgde ervoor dat ik me weer ineen voelde krimpen tot dat studentenmeisje wat heel veel ratelde om te verbloemen hoe onzeker ze zich voelde en hoe graag ze er als gait bij wilde horen. Hoe dichterbij de reünie kwam, hoe zenuwachtiger ik me voelde.

D-day

Op de dag van de reünie heb ik de knoop doorgehakt. Volgens de dresscode heb ik mezelf in een oud verenigingsshirt gehesen en ben gegaan. T was gelukkig in de buurt dus ik kon altijd na een drankje weggaan hield ik mezelf voor.
Vanaf het moment dat ik binnenstapte, voelde het alsof ik terug in de tijd was gegaan. En jeetje wat deed dat veel met me. Maar in tegenstelling tot wat ik verwacht had, verloor ik mezelf niet. Het voelde alsof mijn huidige ik naar een oude film keek.
Als snel spraken de eerste bekenden mij aan. De allereerste was een huidige studente die ik in een vorig gesprek wat tips had gegeven. Ze bedankte me daarvoor. Daarna kwamen er oude bekenden op me af. En wat er in die gesprekken gebeurde, had ik niet van te voren kunnen bedenken.

Hoe gaat het met jou?

De eerste vraag was steeds opnieuw: “hoe gaat het met je” en vanuit mijn diepste zijn kon ik zeggen dat ik intens gelukkig ben met wie ik ben en wat ik doe. En dat zagen anderen. Ik kreeg complimenten dat ik er zo stralend uitzag.
Hoe kon dit gebeuren zul je je misschien afvragen?
Ik ben gestopt met proberen een rondje te zijn. En nog mooier ik ben gelukkig als vierkantje. Door dit te shiften, ben ik niet langer dat drukke onzekere studentenmeisje. Ik ben mezelf en dat maakt me gelukkig en dat straal ik uit. Die spiegel mocht ik gedurende deze reünie zien.

Hoe is dat voor jou?

Weet jij wie je bent? Een vierkantje of driehoekje die ook heel hard als rondje in de vormenstoof van het leven te passen? Of ben jij een rondje?

Wat jouw vorm ook is, ik gun je dat je net als ik ernaar gaat leven en van jezelf houdt. Heb je hier nog moeite mee? Check dan mijn coaching aanbod eens hier. Ik start de tweede week van januari en heb ruimte voor 5 nieuwe klanten.