Ik ben eigenlijk een echte huismus

Iets wat weinig mensen van mij weten is dat ik best een huismus ben. Een kant van me die ik vroeger graag stil hield. Stel je voor dat anderen me saai vinden. Ik ben extravert, een gezelschapsdier en een mensen-mens. Dan kun je toch niet ook een huismus zijn.

 

Lange tijd leefde ik vooral vanuit mijn extraverte kant. Er was geen feestje, verjaardag of gebeurtenis die ik oversloeg want stel je voor dat ik iets miste Maar na zo’n feest had ik soms dagen nodig om bij te komen. Zo fantastisch als het was, trokken al die sociale gebeurtenissen mij energetisch helemaal leeg en was ik daarna soms meer dan een dag op en leeg.

 

Jarenlang leefde ik zo in een spiraal van uitbundigheid naar de rest van de wereld, bang om iets te missen en totale leegte in en met mezelf. Je snapt dat ik op een gegeven moment overprikkelt omviel en in een burn-out belandde.

 

Door mijn burn-out leerde ik dat ik een extraverte introvert ben. Ik heb tijd nodig om thuis te komen bij mezelf. Te voelen wat ik nodig heb en wil. Zonder druk van anderen. Zo creëer ik balans in mijn leven en rust in mijn hoofd.

Jaren later, liep ik als alleenstaand moeder weer in die valkuil. 24/7 voor een kleintje zorgen koste me heel veel energie en maakte me aan het twijfelen of ik wel een goeie moeder was. Het resultaat was dat ik weer alleen maar bezig ging met anderen, overal bij wilde zijn om maar te bewijzen dat ik de perfecte moeder was en alles alleen kon.

 

Ik raakte de verbinding met mezelf kwijt. Ik had alleen maar onrust in mijn hoofd en rende de hele dag door om aan alle verwachtingen te voldoen. Dat lukte me twee jaar en toen in de zomer van 2017 viel ik om. Ik was op vakantie met mijn zoontje. Samen voor het eerst kamperen, want dat moest ik gewoon ook kunnen toch? Het weer zat tegen, terwijl er thuis een hittegolf was regende het alleen maar, er stonden alleen maar stelletjes op de camping en t waren ook nog eens allemaal buitenlanders dus ik vond geen aanspraak. Ik kon alleen maar huilen maar zette mijn grootste smile op voor de buitenwereld.

Ik was op! Doodmoe en een vulkaan vol emoties die op uitbarsten stond toen mijn zoontje me s morgens met de slaap nog in mijn ogen knuffelde en zei mama het is oké.

 

Mijn keerpunt. Het is oké. Ik hoef niets te bewijzen aan niemand. De enige waar ik wat voor hoef te doen zijn ik en hij. En als niet goed voor mezelf zorg, wat voor voorbeeld geef ik hem dan.

Als ik dat kan. Kan jij het zeker.

 

Hoe? Zullen we het daar met een kop thee eens rustig over hebben? Boek jouw digitale thee-date hier.