Ik voel me gevangen in mijn leven

Wat een week was het. Of eigenlijk twee weken. Mijn energieniveau lag ver beneden peil, zover dat het zelfs in mijn omgeving merkbaar was. En geloof me, dat zegt wel iets over hoe ik me voelde want normaal heb ik een bak energie en weet met mijn enigszins sarcastische humor een bad day altijd wel weer om te draaien.

Ik had een vol hoofd, was chagrijnig en vooral heel moe. Na twee avonden plan-technisch schrappen om extra vroeg in bed te kunnen kruipen, werd het eigenlijk niet beter en begon ik te twijfelen of ik niet ook door het C-virus gegrepen was, maar dat was het ook niet.

Mij zo voelen kwam zooooo niet uit bedacht mijn hoofd de volgende morgen toen ik mezelf uit bed sleepte. Er stond namelijk heel wat op mijn agenda. Niet alleen voor Hartekracht maar ook privé had ik een aantal afspraken die mijn volle aandacht vroegen. En dan vermeld ik voor het gemak niet alle ballen die ik op hou als moeder, want ach dat doen we toch gewoon?.

Halverwege de derde dag schrapte ik toch mijn afspraken en kroop met mijn beste vriend Tony (jaa die van die fantastische repen) en een kop thee onder een dekentje op de bank om sex and the city te benchwatchen. Mijn manier om mijn hoofd iets te doen te geven zodat ik rustig kon doorvoelen wat me nou dwarszat.

Tijdens de scene waar Miranda en Charlotte om de beurt een bekentenis doen wat je als moeder echt niet kan zeggen maar wel denkt en dan een slok van een goeie cocktail nemen, rolden ineens de tranen over mijn wangen.

Ik voel me gevangen in mijn leven.

Ik ben moeder,

Ik ben onderneemster.

Ik ben vriendin

Maar waar ben ik nou?

Waar is de vrouw die ik was gebleven?

En om eerlijk te zijn verbaasde ik me over deze gedachten en gevoelens.

Mijn leven loopt als een geoliede machine. Ik heb een fijne praktijk, een goeie planning waardoor ik alle ballen op hou van werk en gezin en er blijft genoeg tijd over voor mezelf. Maar diep van binnen voelde ik me niet meer blij.

Daar volgde een groot inzicht op: Het lag niet aan mijn gezin of mijn werk dat ik me zo voelde. Het lag aan mij. Ik was mezelf tegen aan het houden vanuit een gevoel vanuit onveiligheid en overleven. En daarmee op een dieper niveau mijn eigen vrijheid weg aan het halen.

Ik hield mezelf gevangen in mijn leven

Ik herken dat om me heen bij veel moeders: je hebt alles voor elkaar: leuke baan, fijne kinderen en een partner, maar onderhuids voel je je niet gelukkig. Voel jij je gevangen in jouw eigen leven.

Herken jij dat ook?

En welk voorbeeld geef je jouw kinderen hiermee?

Hoe kun je ze iets anders leren als je het zelf niet voorleeft?

Met deze overdenkingen ben ik knopen aan het hakken en alles waar ik niet langer blij van wordt de deur uit aan het doen. En daarbij ontstaan er direct nieuwe dingen. Zo werkt het energetisch: als je een deur dicht doet, kan er een nieuwe deur open gaan.

Dat er dingen gaan veranderen binnen Hartekracht is duidelijk, hoe dit vorm gaat krijgen daar borrel ik nog even op. En natuurlijk vertel ik jou dat als eerste.

Als jij dit nu herkent en met dit gevoel van overleven aan de slag wil, stuur me dan zeker een privé bericht zodat we samen kunnen kijken wat ik voor je kan betekenen (en natuurlijk mag dat ook als je benieuwd bent naar mijn nieuwe programma).