Ik voel me gewoon bluhhhh

Deze week moest ik terugdenken aan een gesprek dat ik recent had met een moeder. Toen ik haar tijdens onze coachgesprekken advies gaf zei zij: “ja, jij hebt makkelijk praten. Jij bent altijd zo positief en sterk”. Een zin die ik herkende en me herinnerde aan hoe het was toen ik net gescheiden was. Ik was zo gewend om de schone schijn op te houden en met een grote glimlach op door te gaan.

Puur op wilskracht

Vanuit een overleefmodus

Ik was hier zo goed in dat iedereen om mij heen dacht dat het wel goed ging met mij. En ik ben niet de enigste die op deze manier doorgaat. Heel veel moeders doen het zo. Misschien ben jij er wel een van?

Ik ben daarmee zo ver gekomen en te gelijk ook zover van zelf af gekomen dat er een moment kwam dat ik helemaal niet meer wist wat ik voelde. Mijn gevoel zat zo diep weg gestopt dat ik alleen maar door kon gaan, dat was mijn overleefmodus.

Tijdens ons gesprek herkende ik die modus bij deze moeder.

Het gevoel dat het water je aan de lippen staat, het gevoel dat je hoopt dat iemand ziet hoe jij je echt voelt en een arm om je heen slaat en zegt “het komt wel goed”. Het gevoel van compleet verloren zijn omdat er niemand jou begrijpt. Het lijkt wel of je de enigste op de wereld bent met dit wanhopige gevoel. In stilte roep je tegen de rest van de wereld “help me help, me help me, alsjeblieft”. Maar van buiten zien ze alleen dat je je sterk bent. Voor de kinderen als je zelf de puf niet hebt om op te staan.

Bij deze moeder zorgde het ervoor dat ze het moeilijk vond om zich open te stellen en te delen wat er echt bij haar speelde. Ik zie haar tijdens onze gesprekken regelmatig alle hoop verliezen, zich afsluiten van wat ze voelt omdat ze vind dat ze door moet gaan.

Dat is toch hoe het hoort……???

Als ze het niet meer voor zichzelf doet, dan toch voor de kinderen. Herkenbaar toch?

Want als jij er niet meer staat, wie hebben de kinderen dan nog op terug te vallen?

Exact!

Maar doorgaan op de automatische piloot. Constant moe zijn, chaos in je hoofd ervaren en steeds vaker een kort lontje hebben of schreeuwen naar jouw kinderen, is niet doorgaan. Het is langzaam voor hun ogen instorten. En wat laat je ze daarmee eigenlijk zien?

Afgelopen week herinnerde ik me die innerlijke strijd van toen ik net gescheiden was weer. Ik had op zijn minst gezegd een bluhhh week. De hele week was een combinatie van pittige gesprekken in mijn privéleven en een lijf met migraine en griepverschijnselen. Vroeger was mijn eerste reactie geweest om mijn schouders er nog extra onder te zetten.

Maar nu weet ik wat dat me brengt.

Nadat ik mijn afspraken afgezegd had, ben ik in bed gekropen en gaan voelen. Ik heb gehuild, geslapen, gemopperd maar vooral gevoelt wat er allemaal met mij gebeurde. Ja ik voelde me bluhhhh de hele week.

En weet je wat?

Er was niemand die het niet begreep. Vriendinnen en familie belde me om te vragen hoe het ging omdat ik voor hen en mijzelf niet verborg dat ik me bluhhh voelde.

Dat is waar het om draait: ik maak me niet meer druk over wat de buitenwereld van me zou kunnen vinden maar luister naar wat ik nodig heb. Ik neem de regie en door daar naar te handelen, komt de handreiking vanzelf.

Dus als mijn klant zegt: “jij hebt makkelijk praten. Jij bent altijd zo positief en sterk” raakt me dat nog steeds maar vanuit een heel ander perspectief. Ik weet dat sterk zijn niet gaat over doorgaan ten koste van alles maar over durven luisteren naar wat jij nodig hebt. Dat is de enigste manier om een goeie moeder te zijn: voorleven dat luisteren naar jezelf en wat je nodig hebt oké is. Ook als het betekent dat je naast mama een mens bent die af en toe ziek is en onder een dekentje op de bank ligt. Juist dan ben je het voorbeeld voor jouw kinderen.

Als jij jezelf hierin herkent, stop dan met sterk zijn en pak mijn handreiking door hier een gratis sessie te boeken. Ik ben er om te luisteren en samen met jou te voelen wat wel helpt.