I’ve got this
Ik heb sinds mijn laatste blog het gevoel dat ik in een vacuüm zit. Dat blog (je kunt hem hier lezen) lag al een jaar op de plank, voordat ik het lef had om het te posten. En jeetje, wat kwamen er veel reacties op. Positieve en lieve berichten, maar ook privé berichten van vrouwen die de situatie herkende. En toen die ene reactie dat ik een leugenaar was. Notabene van iemand die helemaal niet weet wat er aan de hand is. Gevolgd door een oproep van mensen uit mijn verleden, aan hun ‘vrienden’ om mij bij Facebook te rapporteren en lastig te vallen via privé berichtjes.
Pijn
En dat doet pijn. Ja, ik weet wie het schrijft, ik weet dat ze helemaal niet weten wat er gebeurd is en hun eigen waarheid gemaakt hebben. Dat is namelijk wat er bij elk verhaal gebeurd. En toch raakt het me. En dat wil ik niet. Niet meer. Daarom stop ik dat gevoel diep van binnen weg.
Maar nu is dat gevoel al drie weken in mij aan het etteren. Want dat is wat er gebeurd als er iets naars gebeurd dat me raakt, en ik met mijn hoofd struisvogelpolitiek ga spelen. Dan ga ik net doen alsof het er niet is. Dan gaat zo’n emotie diep in me zitten etteren en creëert het een blokkade.
Herken je dat?
In mijn hoofd
Mijn hoofd draait op volle toeren. Ik bedenk allemaal argumenten waarom ik me hier echt niet meer aan hoef te storen. Ik bedenk me dat ik zoveel meer ben dan zij beweren. Maar gevoelsmatig maakt het me verdrietig en projecteer ik het op mezelf. Ik mopper tegen mijn businessbuddie en eind vorige week ook al tegen mijn coach over mijn vacuüm. Teveel inspiratie, teveel chaos in mijn hoofd, allemaal half afgeronde zaken. Ik loop er op vast. Wat de reden ook is, het maakt me boos dat ik er niets uit mijn handen komt. Maar de echte pijn, die wil ik eigenlijk zelf blijven ontkennen.
En na vanavond twee uur naar een leeg knipperend scherm te hebben gekeken, herinnerde ik me ineens een quote van mijn oude coach die op de koelkast hangt.
“Ik heb focus en visie op mijn innerlijke processen. Dat is hard werken en brengt mij heel veel verder” Yvette Tick .
Dan valt het kwartje. Dit is ook groeien. De regie nemen vanuit mijn hart. Toe geven dat het mij pijn doet. Voelen dat het pijn doet. Los van wat mijn hoofd ervan vindt. Het doet mij pijn omdat het mijn oude angst activeert. En ik dus al drie weken hiertegen aan het vechten ben met mijn hoofd.
Maar is het wel mijn waarheid? Nee, maar ik heb er mijn waarheid van gemaakt de afgelopen weken. En me er weer klein door laten maken. Dat is wat er gebeurd als er een spook in mijn hoofd geactiveerd wordt.
En op dat moment voel ik weer. Zak ik in mijn lijf en komt het eigenlijke verdriet.
Met tranen in mijn ogen wil ik ze twee dingen zeggen: “ik ben niet meer bang en ik vergeef jullie”.
Hoe is dat voor jou? Loop jij ook wel eens vast? stop jij moeilijke dingen ook wel eens diep weg, terwijl je weet dat je er eigenlijk mee aan de slag moet?
Lieve Eline,
Want zo is het hoe ik je herinner. Al wel heel lang geleden. Ik volg je berichten al een hele poos. Steeds heb ik de behoefte om je wat terug te sturen, maar durf ik niet goed. Wie weet en zegt me of jij nog wel weet wie ik ben….
Marleen uit Bodegraven van de socio groep.
Heftig vond ik wel je blog eerder. Maar ook wel diep respect voor de manier waarop je het verwoorden kan. Dapper ook hoe je omschreef en filmpje maakte van het dag of weekend zonder je zoon. En toch ook weer zo grappig dat je enerzijds zoveel heb doorgemaakt, maar je nog steeds zo puur Eline bent gebleven.
Ook nu wel weer op andere manier, gebied weer die herkenning. Ook al zit je km verder.
Het proberen weg te drukken en niet te hoeven voelen.
De laatste paar weken merk ik dat het oude mechanisme, waar je afscheid van wilde nemen en dacht te hebben genomen weer zo actueel is. Met name omdat het niet zo geweldig gaat.
Hoor ik gisteren bijv. Ja gaat echt goed met Marleen hier op dagbesteding. Kom je thuis kan ik wel janken….. het gaat helemaal niet goed met Marleen hier… maak dolletjes jaar klopt, maar is stand overleven ipv echt happy zijn. Dan denk ik leer ik het nou nooit…?? En prikken ze er nu echt niet doorheen? Zien ze dan werkelijk niet wat zich in me afspeelt?
En het stomme is dat toen ik net je blog las, ik dacht ik weet zeker dat er toch mensen zullen zijn die het door moeten hebben.
Ik heb zelf niet veel met de spirituele wereld waar jij uit put, maar ik weet zeker dat jij met je ervaring, helaas dat ze er zijn, maar wel kracht kan bieden aan velen. Door je openheid en betrokken zijn bij je mensen.
Dat wilde ik je met name ook zeggen. Wat een laffe daad via fb, maar laat het je niet ontmoedigen Eline, je bent een
Haai, mooi mens!!!!!!
Ontvang een lieve warme groet, en hopelijk morgen wat gezelligheid met je zoontje. Samen choq op de bank met stuk speculaas en klein cadeautje is voor een kind al bijzonder.
Eline, je sprankelende foto is misschien niet zoals je het altijd zal beleven. Maar weet dat ik uit je berichtjes af en toe wat hoop zie gloren en zelf mag krijgen.
Hartelijke groet
Marleen