Proberen is leren

“Ik doe het niet meer”. Boos gooide mijn zoontje vorige week op een van de laatste zonnige dagen zijn fietsje aan de kant. “Ik kan dit niet en ik vind het stom”.

Hij is aan het leren fietsen zonder zijwieltjes. Iets dat hij wilde omdat al zijn vriendjes het ook al doen. Zo werkt dat vaak hé, je leert iets dat je anderen ziet doen en zelf ook graag wilt kunnen.
Tussen jou en mij, hij kan al zonder zijwieltjes fietsen sinds dit voorjaar. Maar door een nare val, is hij angstig geworden en heeft zijn fietsje de hele zomer in een hoek in de schuur gestaan. Tot hij er vorige maand zelf weer over begon. En nu gooit hij zijn fiets wederom in de hoek omdat wat hij in zijn hoofd bedacht heeft niet lukt.

Toen ik net moeder was, vond ik dit soort dingen moeilijk. Moeders kunnen heel goed vergelijken met elkaar en dat maakte mij onzeker. Een deel van mij wil hem uitdagen om het nog eens te proberen, een ander deel wil hem geruststellen dat hij niet boos hoeft te zijn op zichzelf dat alles goed komt en weer een ander deel in me wil het voor hem oplossen. Maar ik doe niets.

Als er een ding is dat ik ondertussen weet, is het dat mijn zoontje leert in zijn eigen tempo, op zijn eigen manier. Hij weet dat ik er ben, maar ik hoef niets op te lossen, hem niet uit te dagen of te pushen. Ik mag hem zelf het tempo laten bepalen.

Maandagmiddag kwam hij ineens thuis met een nieuwe slogan: “proberen is leren, mama”. Met die uitspraak besloot hij weer op zijn fietsje te stappen. “Wil jij me duwen en met mij meelopen? Want het is toch wel een beetje spannend”. En zo overwint hij zijn eigen blokkades.

Lessen

Hierin spiegelt hij mij een aantal lessen:
1 iedereen leert op zijn/haar eigen tempo en manier dus vergelijken met anderen heeft totaal geen zin.
2 Door vallen en opstaan krijg je iets onder de knie. Of zoals mijn coach zegt: je leert door te doen, doen, doen, doen
3 je hoofd is vaak je grootste blokkade, als je daaraan voorbij kunt gaan groei je (bijna) vanzelf.

Mijn proberen begon afgelopen maart. Toen ik samen met honderd andere alleenstaande moeders naar Den Haag vertrok om een petitie aan te bieden en aansluitend die week mijn verhaal deelde in de commissie vergadering van Sociale Zaken en werkgelegenheid. Hierover werden Kamervragen gesteld aan de verantwoordelijk minister en staatssecretaris.

Morgen ga ik met diezelfde groep single moeders weer terug naar Den Haag om te luisteren hoe diezelfde Commissie vergadering onze petitie bespreekt. Voorafgaand lezen een aantal van onze kinderen een manifest voor over de gevolgen van kinderarmoede en wat zij de staatssecretaris hierin willen adviseren.

Ik wil iets veranderen voor al die single moeders (en vaders) die, net als ik, een goed voorbeeld voor hun kinderen willen zijn. En zoals mijn zoontje maandag zei: “proberen is leren”. Door mijn hart te volgen, met vallen en opstaan en de bezwaren in mijn hoofd me niet langer tegen te laten houden, wordt er morgen weer een stap gemaakt op weg naar verandering. En ben ik ondertussen een public speaker over alleenstaand ouderschap, (verborgen) armoede en kinderarmoede.

Als je me dit een jaar geleden verteld had, had ik je niet geloofd omdat mijn hoofd het nooit had kunnen bedenken.

Maar als ik het kan door mijn hart te volgen, kan jij het ook.

Ik ben heel benieuwd waar jij jouw hart (nog meer) in volgen? Wil je het met me delen in de reacties?