
“The darkest Nights produce the bridgest stars” John Green
Er is een periode in mijn leven geweest die vol duisternis was. Een periode waar ik me lange tijd zo voor schaamde dat ik er niet over sprak, zelfs nu niet terwijl het al jaren geleden is. In die periode was ik een kei in glimlachen en de ander overtuigen dat alles helemaal oké was. En stiekem wilde ik dat zelf ook geloven. Als ik volhield dat alles oké was, dan zou er niets veranderen en had ik waarde. Dan was ik tenminste iemands vriendin.
Maar ik was mezelf kwijt, volledig kwijt. En ik wilde het niet zien.
Ik verlangde al zo lang naar een huisje, boompje, beestje leven met een kind. Dus gedroeg ik me zoals ik dacht dat daarbij hoorde. En ontleende mijn identiteit aan de relatie die ik had. Als je me vroeg wie ik was, was ik in ieder geval “iemands vriendin”. Ik was mezelf eigenlijk al lang niet meer. Het was mijn leven niet meer, ik overleefde alleen maar. Dag na dag.
Tot dat moment.
Het moment dat het thuis niet meer veilig was. Zelfs toen de politie zei dat ik voor mijn eigen veiligheid weg moest, wilde ik het niet geloven. Toch ging ik, niet alleen voor mezelf, maar vooral voor mijn zoontje. En kwam ik terecht bij Moviera.
De periode die volgde was hel. Pure duisternis. Ik bleef alleen op de been voor het mooiste dat ik in mijn leven heb, mijn zoontje. Maar verder voelde ik maar een ding; Ik heb gefaald. Ik heb gefaald. Ik heb gefaald.
Moviera gaf me het gevoel dat ik niet meer alleen was. Een voor een kwamen er mensen naast me staan die mij hielpen bij elke stap die ik maakte. Ze gaven me hoop toen ik het zelf niet meer had. Ze gaven me kracht toen ik dacht dat ik dat niet meer had en ze leerde me op mezelf vertrouwen toen ik nergens meer op vertrouwde.
Ook nadat ik weer thuis ging wonen, reed ik 2,5 jaar lang bijna wekelijks terug naar die veilige plek om te praten. En stap voor stap begon ik te zien dat er meer was dan duisternis.
Dat leven niet gelijk stond aan overleven.
Ik leerde mezelf weer kennen, op mezelf vertrouwen en vooral van mezelf houden. Met alle rare en leuke kanten die ik heb. De stemmetjes die zeiden dat ik gefaald heb werden stiller en stiller. Er kwam rust in mijn hoofd.
Vanmorgen zat ik in een zoom meeting en vertelde in een paar minuten dit proces van jaren. Dat ik trots ben op waar ik nu sta, dat het goed gaat en wat ik mijn zoontje voorleef. Hier was ik nooit gekomen zonder de hulp van Moviera. Een organisatie die veel mensen niet bij naam kennen maar zulk belangrijk werk doet. En daar mag ik nu een bijdrage aan geven als nieuwst lid van de cliëntenraad.
Missie
Het is ondertussen mijn missie om elke single moeder net zoveel van zichzelf te laten houden als ze van haar kinderen houdt. Ik gun iedere single moeder dat ze in zichzelf gaat geloven, uit de overleefstand stapt en vanuit onvoorwaardelijke liefde keuzes gaat maken voor haarzelf. Ooit had ik iemand nodig die naast me liep en nu loop ik naast jou.
Ik ben trots op je dat je zo overeind gekrabbeld bent!!!! Je bent nu weerbaar helpt anderen met jouw ervaringen terwijl je zelf ook weer tegenslagen krijgt die moeilijk zijn te verwerkenmaar je staat er nu niet alleen meer voor vriendinnen en vrienden zijn er voor jou en ik vind het prachtig dat jij nu in het bestuur zit bj de organisatie die jou zo goed geholpen heeft van harte gefeliciteerd !!
Dikke kus!!!????????
Prachtig hoe je met jouw levenservaringen anderen een lichtje en inspiratie geeft om bewust te worden en om verder te groeien.
Veel liefs Debby