“vriendschap”

“Waarom heb je me dit nooit verteld? Waarom ben je niet weggegaan na de eerste keer?” Ik voelde de boosheid waarmee ze de woorden door de telefoon schreeuwde. Ze zorgden bij mij alleen voor meer tranen. Ik wist geen antwoord op deze vragen. Het voelde alsof ik me moest verantwoorden voor gevoelens die ik zelf niet kon verklaren.

Ik geloofde dat hij niet zo was. Voordat ons zoontje geboren werd, was hij zo anders. Ik geloofde dat het hem speet en dat het niet meer zou gebeuren. Elke keer opnieuw. Ik wilde het zo graag geloven omdat ik wilde vasthouden aan het sprookje waarin ik de hoofdrol speelde: happily ever after (at last).

Stemmetjes in mijn hoofd

Ik schaamde me. Waarom kon iedereen dit wel en moest het bij mij weer mis gaan. En daar kwamen de stemmetjes van alle voorgaande keren dat iets niet gelukt was weer boven en de luidste was weer van mijn vader. Ik voelde me niet alleen een mislukkeling, ik geloofde, net als dat kleine meisje, weer dat ik het was. Maar bovenal voelde ik me zo ontzettend schuldig naar dat kleine mannetje van amper een jaar die in paniek me niet meer los durfde te laten omdat zijn mama niet kon stoppen met huilen en al zijn veiligheid weg was. Ons huis was geen thuis meer maar de ashopen van een gigantisch strijdgeweld dat zich in stilte voor de buitenwereld afspeelde. Een plek waarvan ik hoopte dat we er weer konden wonen als het veilig was. Ik keek om me heen naar de kale muren van de kamer waar we nu tijdelijk veilig woonde. Daar op dat moment besloot ik wat er ook gebeurd: ik blijf staan voor mijn zoontje.

Blijven staan

En dat is wat ik 2,5 jaar gedaan heb met huilbuien onder de douche of 10 minuten op de wc om daarna weer verder te gaan. Voor de buitenwereld zette ik een big smile op dat ik dit alleen allemaal wel kon. Dat het goed ging met ons. Net alsof er nooit iets gebeurd was. Ik wilde zelf ook zo graag geloven dat het niet gebeurd was. Zoiets zou mij toch niet overkomen. Mij als zelfstandige, slimme vrouw die echt wel wat durft te zeggen.

Maar het is wel gebeurd. En ik probeer het alleen in mijn hoofd te verwerken. Soms probeerde ik stukken te vertellen aan die vriendin maar het ging vaker over het nu, want het geweld stopte niet ook al was hij weg. Vaak dacht ik, was ik maar bij hem gebleven, toen wist ik wat te verwachten nu leef ik dagelijks met spanning wat er nu weer komt. Maar die gedachte deelde ik met niemand. Bang om weer te horen te krijgen wat voor een mislukkeling ik was.

“Waarom heb je me dit ooit verteld?”

Ik staar naar mijn kop thee die koud staat te worden op mijn salontafel. Ik slik mijn tranen weg terwijl de herinneringen van onze vorige ruzie aan de telefoon door mijn hoofd flitsen. Ik kruip wat verder tegen de leuning van de bank aan terwijl ik naar haar verhaal probeer te luisteren. Ze schreeuwt weer tegen me. Ze heeft het geprobeerd zegt ze. Maar ik ben veranderd, ik ga niet meer gezellig mee stappen, ben niet meer onbezorgd spontaan en heb nooit iets leuks of spannends te vertellen. Ze herhaald nogmaals dat ze het heeft geprobeerd en dan komt het “waarom heb je me dit ooit verteld?” Ineens ben ik 2,5 jaar terug…. ze staat op en wenst me kracht en rust toe voor de rest van mijn leven maar voor haar stopt het hier na ruim 10 jaar vriendschap.

Ik snap wat ze zegt maar begrijp het niet. Ik voel de grond onder me wegzakken en wacht tot ze buiten staat voordat ik in tranen uitbarst. Ik kan niet meer, het lukt me niet meer om te zeggen dat het goed gaat. Juist nu zou ik graag twee troostende armen om mij heen willen voelen. Iemand die achter me staat in goeie en moeilijke tijden. Een vriendin die zegt “het komt goed, ik ben hier, leg je hoofd op mijn schouder en huil maar even uit”.

Eerste stap

Als je in een moeilijke situatie zit, is dit delen al een immense stap. Voor vrienden, familie of buitenstaanders is dit moeilijk te snappen maar je bent zo gewend om je mond te houden. Je herkent jezelf niet meer, je voelt je van binnen gebroken. Je wilt echt wel iets vertellen maar vaak weet je niet waar te beginnen, snap je zelf amper wat er nu allemaal gebeurd is.

Dit is voor mij de eerste stap geweest: schrijven. En nu is het tijd om het te delen en anderen te helpen. Ik weet hoe moeilijk het is en ook dat je het niet alleen hoeft te doen. Ik loop een stuk met je mee. Hoe? Laten we daar samen over praten. Reageer hieronder of privé en ik neem contact met je op.