Vrijheid moet je vieren….

En helden met moet je eren. Met die gedachte stond ik afgelopen vrijdagavond in de vallende schemering op de Rijnkade in Arnhem tussen duizenden anderen mensen.

Bridge to liberation festival begon met een groots applaus voor de honderden veteranen die in ere salut op de John Frostbrug stonden. De brug waar het in Arnhem zo vaak over gaat. De brug van “a bridge to far”.

Dit weekend was het 75 jaar geleden dat operation Market Garden startte. Het begin van de bevrijding. Maar uiteindelijk bleek dit letterlijk “a bridge to far” en moesten we als Nederlanders nog een lange hongerwinter door voordat we eindelijk weer in vrijheid konden leven.
Er werden verhalen gedeeld van veteranen die angst hadden om terug te keren naar Arnhem omdat ze vonden dat ze de inwoners teleurgesteld hadden. Ze waren bang voor boosheid en teleurstelling over hun eigen falen.

Aan de andere kant werden de andere helden geëerd. De vrouwen die er alleen voor stonden en ogenschijnlijk probeerde door te gaan met de gang van alledag. De helden van vaders en moeders die ondanks armoede en onderdrukking vol bleven houden.

Dat raakte mij.

We vieren vrijheid. De vrijheid van een land.

Maar zijn we wel echt vrij?

Ben jij echt vrij?

Die veteranen die gevochten hebben voor onze vrijheid vertelde het al. Ze voelden zich niet vrij om terug te gaan naar Arnhem omdat ze dachten dat de Arnhemse bevolking boos op hen was. En zo gaat het vaker. Je laat je gedachten over wat er mogelijk is of wat iemand misschien over je denkt of van je vind, je beïnvloeden om iets niet te doen.

Als single moeder herken ik deze gedachtepatronen. Ik had niet bedacht om single mom te worden, om mijn zoontje op te laten groeien met gescheiden ouders. Daardoor had ik, zeker het eerste jaar, veel schuldgevoelens richting hem. Ik vond dat ik als moeder faalde en hem tekort deed. Dat had een duidelijk effect op mijn humeur en emoties. Waardoor ik mijn eigen gevangenis creëerde. Het voelde regelmatig alsof ik schipper tussen twee “kwaden. En soms bekruipt me dat gevoel nog, als ik heel druk ben met mijn werk en hij daarom weer een speeldate heeft.

Vrijheid is voor mij iets dat niet alleen buiten mijzelf, in een land is, maar vooral in mij leeft. Door met mijn eigen gedachtepatronen, twijfels en emoties aan de slag te gaan, creëer ik echte vrijheid. Keer op keer te voelen wat voor mij (en mijn zoontje) de juiste keuze is en hiernaar te handelen. De angst wat een ander van me zou vinden, over me zou zeggen of hoe ik beoordeeld zou worden, los te laten, hing mijn gevoel van vrij zijn niet meer af van de buitenwereld maar kwam het van binnenuit.

Terwijl de schemering veranderd in duisternis op de Rijnkade in Arnhem en ik luister naar “this is me” gezonden door Romy Monteiro besef ik dat ik mezelf een held mag noemen omdat ik doe wat ik doe en mijn zoontje het voorbeeld geef dat ik naast mama ook vrouw, onderneemster en vooral mens mag en kan zijn. Ik heb een brug gebouwd naar mijn leven in vrijheid.

Hoe trots maakte het mij dan ook dat hij als antwoord op de vraag wat wil je later worden antwoordt: brandweerman, boer, monteur en papa.

Waarin wil jij een voorbeeld voor jouw kinderen zijn? En hoe laat je jouw vrijheid hierin nog beperken? Wil je me in een reactie laten weten wat je van dit blog vind?